Kitchen Stories

 Μια όμορφη γλυκιά και το κυριότερο εύκολη συνταγή, που μυρίζει Χριστούγεννα και συνοδεύει υπέροχα ένα ζεστό απογευματινό καφέ μπροστά στο τζάκι...ή τον υπολογιστή.
 Τα σοκολατάκια που μου έμαθε η μαμα μου να φτιάχνω, σοκολατάκια με καραμελωμένα αμύγδαλα και πορτοκάλι. Ξεκινάμε;



Για να ξεκαθαρίσω, η συνταγή δεν έχει συγκεκριμένες ποσότητες, με το μάτι είναι όλα. Αρχικά, σε ένα τηγάνι ρίχνουμε όσα αμύγδαλα θέλουμε. Τα αμύγδαλα πρέπει να είναι άψητα και ανάλατα.

Σε χαμηλή φωτιά προσθέτουμε περίπου δύο κουταλιές της σούπας βούτυρο. Ανακατεύουμε μέχρι να λοιώσει το βούτυρο, αυτό το κάνουμε για να δώσουμε γεύση στα αμύγδαλα.

 

Έπειτα προσθέτουμε ζάχαρη, όση θέλουμε, ανακατεύουμε καλά και το αφήνουμε για λίγο...λίγο όμως, μέχρι να καραμελώσουν τα αμύγδαλα.

 

Καραμέλωμα...

Αφού τα αμύγδαλα καραμελώσουν, προσθέτουμε, κουβερτούρα, λιιιίγη κρέμα γάλακτος και ξύσμα από ένα πορτοκάλι. Αν θέλουμε, μπορούμε να προσθέσουμε και λίγο καφέ φίλτρου ή κονιάκ ή λικέρ της αρεσκείας μας (1-11/2  κουταλιά της σουπας).

Ανακατεύουμε καλά και αφήνουμε για λίγη ώρα μέχρι να κρυώσει το μίγμα και να μπορούμε να τα βάλουμε στις χάρτινες θήκες για σοκολατάκια. Εγώ έβαλα και λίγο μίγμα σε μια θήκη για παγάκια και αποκτούν ωραίο σχήμα.

Τοποθετούμε στο ψυγείο για κάποιο χρονικό διάστημα, μέχρι να δούμε δηλαδή ότι έχουν πάρει μια στέρεα μορφή. Και το αποτέλεσμα...

Βon appétit...

Εκείνος που ψιθυρίζει πάνω από τα βουνά...

   Χθες βράδυ, απόγευμα βασικά, κατά τις έξι ετοιμάστηκα, πήρα το τσαντάκι μου και κατευθύνθηκα προς την στάση του λεωφορείου που μισώ πιο πολύ με προορισμό την τελική του στάση... Πανόρμου.
Πανόρμου 83 για την ακρίβεια...σε ένα όμορφο και τακτοποιημένο βιβλιοπωλείο για την παρουσίαση του βιβλίου ενός πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα... Γιώργος Γιώτσας το όνομα αυτού και του βιβλίου "Εκείνος που ψιθυρίζει πάνω από τα βουνά και άλλες ιστορίες".

Ένα βιβλίο γεμάτο σκοτεινές παρουσίες, βγαλμένες από τους πιο τρομερούς εφιάλτες που μπορεί να έχει κάποιος. Ένα βιβλίο που δεν σε αφήνει να το αφήσεις. Με την ευκολία που κυλούν οι 10 διαφορετικές ιστορίες τρόμου και φαντασίας, το μόνο που επιθυμεί ο αναγνώστης είναι να προχωρήσει στην επόμενη πρόταση πριν ακόμη τελειώσει η προηγούμενη και με την αγωνία να τον διακατέχει προσπαθεί να μάθει τι θα συμβεί παρακάτω.
Προσωπικά σε μερικά σημεία ανατρίχιασα απο φόβο. Ο άμεσος τρόπος διήγησης του συγγραφέα και οι γρήγορες και καθαρές εναλλαγές ανάμεσα στα συμβάντα που διαδραματιζόταν με έκαναν να νοιώθω την αγωνία να φωλιάζει μέσα μου όσο διάβαζα και να θυμάμαι τα μεσημέρια στο χωριό μου,  όταν ήμουν μικρή και όλα τα παιδιά μαζευόμασταν γύρω από τη θεια-Ελένη που μας μιλούσε για τα στοιχειά και τα μέρη που κατοικούσαν.
Η αχαλίνωτη φαντασία του συγγραφέα ταξιδεύει τον αναγνώστη μέσα από γνωστά μονοπάτια (αφού οι ιστορίες αναφέρονται όπως χαρακτηριστικά είπε "σε ανθρώπους της διπλανής πόρτας") σε κόσμους άγνωστους, που ποτέ ξανά τα ανθρώπινα μάτια δεν έχουν αντικρίσει.
Εαν λοιπόν είστε λάτρεις του τρομακτικού, αγαπάτε τις ιστορίες με φαντάσματα και ξέρετε να απολαύσετε μια καλή ταινία τρόμου τότε το βιβλίο αυτό είναι γραμμένο για εσάς. Αν πάλι φοβόσαστε ή απλά είστε διστακτικοί ως προς την επιλογή του βιβλίου το προτείνω ανεπιφύλακτα, έτσι κι αλλιώς είναι ωράιο να ξεφεύγουμε απο την πραγματικότητα μερικές φορές και να αφήνουμε τη φαντασία μας να οργιάσει...σωστά;



εLLε

People Are Strange....

                Όταν δεν είμαι στα καλά μου, κατεβαίνω κέντρο για να ξεχαστώ μέσα στους γκρίζους δρόμους της πόλης… Έβλεπα τόσα κενά βλέμματα και ανέκφραστα πρόσωπα, ανθρώπους που απλά σε προσπερνούσαν, κανείς δεν νοιαζόταν αλλά ήταν και άσχημο γιατί απλά ήσουν ένας ακόμα, δεν ήσουν μια οντότητα ένας ξεχωριστός άνθρωπος, ήσουν ένας αριθμός.. το 1001 που περπατάει στην Ερμού, δεν είχες υπόσταση.. απ’ τη μια δεν χρειαζόταν να σκέπτεσαι άλλα απ’ την άλλη ήταν περίεργο.. Δεν είναι απλό.. όταν καταλαβαίνεις ότι δεν χρειάζεται να σκεφτείς και ότι βρήκες την ανωνυμία θέλεις τόσο πολύ να το διώξεις από πάνω σου να ξεχωρίσεις… αλλά εκείνες τις στιγμές είσαι μια μάζα σ’ ένα κοπάδι ανθρώπων πιο πολύ από κάθε άλλη φορά… Άδειες ψυχές, κενά βλέμματα και ανωνυμία, η πρέζα των συναισθηματικών...

Όσο και να προσπαθείς να το διώξεις δεν μπορείς όμως, το πιο εύκολο είναι να πεις αδιαφορώ αλλά όσο και να θέλω να πείσω τον εαυτό μου, δεν γίνεται… και αυτό είναι ακόμη πιο δύσκολο… Μπέρδεμα…

(Αναρχος Πριγκιπας)

* Stardust on you guys.... *

Hungry?

 Hope so.. 'cause times like these I feel like I'm Jamie Oliver.. :D

Travellers...

(Ακου και το τραγούδι ενώ διαβαζεις...)

Ήταν απόγευμα, η πριγκίπισσα με το θλιμμένο χαμόγελο φάνηκε στην αυλή του κάστρου που ζούσε… Φορούσε ένα σκούρο βυσσινί φόρεμα και ένα μικρό λευκό σκυλάκι χοροπηδούσε χαρούμενο γύρω της. Ο ήλιος άρχιζε να δύει αλλά εκείνη δεν έδινε σημασία γύρω της.. Έμοιαζε το μυαλό της να ταξιδεύει αλλού, ευχόταν μέσα της να μπορούσε να φύγει μακριά απ’ ότι τη σταματούσε. Λίγο παραπέρα ένας άναρχος πρίγκιπας καθόταν και την παρακολουθούσε, ήταν ντυμένος διαφορετικά από την εποχή στην οποία βρισκόταν, αλλά αυτό (παράξενο αλήθεια) τον έκανε πιο αληθινό από οποιονδήποτε άλλο εκείνη τη στιγμή. Την έβρισκε όμορφη εδώ και μέρες (από την πρώτη στιγμή που την είδε) ήξερε ότι έχουν παρόμοια όνειρα και ότι ακόμη κι αν ήταν από διαφορετικούς κόσμους, μπορούσαν να καταλάβουν ο ένας τον άλλον. Σηκώθηκε όρθιος, εκείνη τη στιγμή η πριγκίπισσα γύρισε και κοίταξε το ηλιοβασίλεμα. Ο ουρανός ήταν πορτοκαλί, μοβ και ροζ και τα σύννεφα έμοιαζαν να έχουν πάρει φωτιά. Από τις λάμψεις στα μάτια της μπορούσες να καταλάβεις ότι ήθελε να τρέξει μακριά απ ’όλα όσα την έκρυβαν πίσω από σκιές… Ήθελε να πετάξει μακριά και αναρωτιόταν γιατί έμενε πίσω και δεν έσπαγε τα δεσμά που η ίδια είχε επιβάλλει στον εαυτό της. Ο πρίγκιπας την πλησίασε, στα χέρια του δεν κρατούσε τίποτα παρά μόνο σοφία και αγάπη για την πριγκίπισσα του. Δεν της μίλησε με λόγια αλλά με τα μάτια του. Εκείνη κατάλαβε. Της ζητούσε να τον ακολουθήσει και, να φύγουν μακριά. Χαμογέλασε, για πρώτη φορά χωρίς θλίψη στα μάτια της… Έτρεξε κοντά του γρήγορα, φοβούμενη μήπως εξαφανιστεί και έπιασε το απλωμένο χέρι του… Έφυγαν μαζί και άφησαν πίσω ότι τους βάραινε… Δεν τους ξαναείδε ποτέ κανείς, είμαι σίγουρη όμως ότι είναι χαρούμενοι και οι δύο έχοντας αφήσει πίσω τους ένα κόσμο που δεν τους ταίριαζε.

Fearless...

      (μετα από κουβέντα με καποιον που με εμπνεει να ζω..ενώ διαβαζεις ακου και το τραγούδι :) ) 

         Είμαι πολύ αληθινός για να γίνω ηθοποιός, πιστεύω ότι για να υποκριθείς κάποιο χαρακτήρα πρέπει να έχεις την ανάγκη να κρυφτείς πίσω από τη σκιά ενός φανταστικού προσώπου, να φοβάσαι να μην σε δει ο άλλος, να μην δει αυτό που πραγματικά είσαι… Άσε που όταν κοιτώ στα μάτια τους άλλους, με βλέπουν, με καταλαβαίνουν και έχουν κάτι από μένα, μερικές φορές γι’ αυτούς είμαι πιο ωραίος σαν άνθρωπος από αυτό που θέλω να πιστεύω. Όταν ζητάω από τους ανθρώπους να με αγαπάνε δεν υπάρχει περίπτωση να φορέσω ένα προσωπείο και να υποκριθώ κάποιον ξένο, είτε στο θέατρο είτε στην αληθινή ζωή. Γιατί τελικά τα πιο πολύτιμα δεν είναι αυτά που μπορούμε να κρατάμε στα χέρια μας, αυτά που βλέπουμε,  αλλά αυτά που μιλούν στην καρδιά μας…

(by  Άναρχος Πρίγκιπας)

Easy Rider… ‘Cause he is born to be wild…