Hungry?

 Hope so.. 'cause times like these I feel like I'm Jamie Oliver.. :D

Travellers...

(Ακου και το τραγούδι ενώ διαβαζεις...)

Ήταν απόγευμα, η πριγκίπισσα με το θλιμμένο χαμόγελο φάνηκε στην αυλή του κάστρου που ζούσε… Φορούσε ένα σκούρο βυσσινί φόρεμα και ένα μικρό λευκό σκυλάκι χοροπηδούσε χαρούμενο γύρω της. Ο ήλιος άρχιζε να δύει αλλά εκείνη δεν έδινε σημασία γύρω της.. Έμοιαζε το μυαλό της να ταξιδεύει αλλού, ευχόταν μέσα της να μπορούσε να φύγει μακριά απ’ ότι τη σταματούσε. Λίγο παραπέρα ένας άναρχος πρίγκιπας καθόταν και την παρακολουθούσε, ήταν ντυμένος διαφορετικά από την εποχή στην οποία βρισκόταν, αλλά αυτό (παράξενο αλήθεια) τον έκανε πιο αληθινό από οποιονδήποτε άλλο εκείνη τη στιγμή. Την έβρισκε όμορφη εδώ και μέρες (από την πρώτη στιγμή που την είδε) ήξερε ότι έχουν παρόμοια όνειρα και ότι ακόμη κι αν ήταν από διαφορετικούς κόσμους, μπορούσαν να καταλάβουν ο ένας τον άλλον. Σηκώθηκε όρθιος, εκείνη τη στιγμή η πριγκίπισσα γύρισε και κοίταξε το ηλιοβασίλεμα. Ο ουρανός ήταν πορτοκαλί, μοβ και ροζ και τα σύννεφα έμοιαζαν να έχουν πάρει φωτιά. Από τις λάμψεις στα μάτια της μπορούσες να καταλάβεις ότι ήθελε να τρέξει μακριά απ ’όλα όσα την έκρυβαν πίσω από σκιές… Ήθελε να πετάξει μακριά και αναρωτιόταν γιατί έμενε πίσω και δεν έσπαγε τα δεσμά που η ίδια είχε επιβάλλει στον εαυτό της. Ο πρίγκιπας την πλησίασε, στα χέρια του δεν κρατούσε τίποτα παρά μόνο σοφία και αγάπη για την πριγκίπισσα του. Δεν της μίλησε με λόγια αλλά με τα μάτια του. Εκείνη κατάλαβε. Της ζητούσε να τον ακολουθήσει και, να φύγουν μακριά. Χαμογέλασε, για πρώτη φορά χωρίς θλίψη στα μάτια της… Έτρεξε κοντά του γρήγορα, φοβούμενη μήπως εξαφανιστεί και έπιασε το απλωμένο χέρι του… Έφυγαν μαζί και άφησαν πίσω ότι τους βάραινε… Δεν τους ξαναείδε ποτέ κανείς, είμαι σίγουρη όμως ότι είναι χαρούμενοι και οι δύο έχοντας αφήσει πίσω τους ένα κόσμο που δεν τους ταίριαζε.

Fearless...

      (μετα από κουβέντα με καποιον που με εμπνεει να ζω..ενώ διαβαζεις ακου και το τραγούδι :) ) 

         Είμαι πολύ αληθινός για να γίνω ηθοποιός, πιστεύω ότι για να υποκριθείς κάποιο χαρακτήρα πρέπει να έχεις την ανάγκη να κρυφτείς πίσω από τη σκιά ενός φανταστικού προσώπου, να φοβάσαι να μην σε δει ο άλλος, να μην δει αυτό που πραγματικά είσαι… Άσε που όταν κοιτώ στα μάτια τους άλλους, με βλέπουν, με καταλαβαίνουν και έχουν κάτι από μένα, μερικές φορές γι’ αυτούς είμαι πιο ωραίος σαν άνθρωπος από αυτό που θέλω να πιστεύω. Όταν ζητάω από τους ανθρώπους να με αγαπάνε δεν υπάρχει περίπτωση να φορέσω ένα προσωπείο και να υποκριθώ κάποιον ξένο, είτε στο θέατρο είτε στην αληθινή ζωή. Γιατί τελικά τα πιο πολύτιμα δεν είναι αυτά που μπορούμε να κρατάμε στα χέρια μας, αυτά που βλέπουμε,  αλλά αυτά που μιλούν στην καρδιά μας…

(by  Άναρχος Πρίγκιπας)

Easy Rider… ‘Cause he is born to be wild…

So what you gonna do, when the life's change coming for you???

  Δεν είναι απίθανο, το ότι κάθε φορά που στη ζωή σου αρχίζεις και μπαίνεις σε μια ρουτίνα (και ενώ αρχικά μπορεί να είναι ενδιαφέρον το κάθε τι καινούριο) μετά όλα αρχίζουν και ξεθωριάζουν. Η χρυσόσκονη αντιλαμβάνεσαι ότι είναι απλά σκόνη,  οι μεταξωτές κορδέλες ιστός από αράχνη και το χρυσάφι, σκουριά… Το απίθανο δεν είναι η ρουτίνα, αλλά τα άτομα που δεν σε αφήνουν να πιαστείς στον ιστό αυτής της αράχνης… Είναι αυτό το τρομερό συναίσθημα, όταν καταλαβαίνεις ότι έχεις χωρίσει τη ζωή σου και την έχεις τοποθετήσει σε αυτά τα μικρά απαίσια κουτάκια. Ακoλουθείς μια γραμμή ίσια και μονότονη αλλά ειλικρινά τώρα, έστω και για ένα δευτερόλεπτο δεν έχεις κοιτάξει έξω από το παράθυρο και έχεις φανταστεί κάτι άλλο? Να ήσουν κάπου αλλού, να έκανες αυτό που γουστάρεις γιατί… γιατί ΕΤΣΙ.. γιατί αυτό θες, τέλος. Στην τελική, ποιος είναι αυτός που όρισε το σωστό και το λάθος και γιατί εμείς το δεχθήκαμε? Κάτι που για μένα μπορεί να είναι σωστό για κάποιον είναι απαράδεκτο και το αντίστροφο… Είναι τόσο υποκειμενικό το θέμα του σωστού-λάθους και του τι πιστεύει ο καθένας, που από μόνο του αυτό το θέμα αν μας είχε απασχολήσει έστω και για λίγο θα ήμασταν πολύ πιο ανοιχτόμυαλοι… Πολύ πιο παρατηρητικοί στα μικροπράγματα που συμβαίνουν γύρω μας αλλά εμείς τα αφήνουμε να περάσουν ή τα πετάμε μακριά γιατί φοβόμαστε ότι θα μας κάνουν πιο ξέγνοιαστους?? Θα ταρακουνήσουν  το ‘’βούρκο’’ μας?
Γιατί φοβόμαστε τελικά να κάνουμε λάθη, να πούμε ότι υπάρχουν πράγματα που μας φοβίζουν, να γελάσουμε, να αισθανθούμε… Γιατί φοβόμaστε να ζήσουμε?  

Stardust on you guys,

εLLε