Όταν δεν είμαι στα καλά μου, κατεβαίνω κέντρο για να ξεχαστώ μέσα στους γκρίζους δρόμους της πόλης… Έβλεπα τόσα κενά βλέμματα και ανέκφραστα πρόσωπα, ανθρώπους που απλά σε προσπερνούσαν, κανείς δεν νοιαζόταν αλλά ήταν και άσχημο γιατί απλά ήσουν ένας ακόμα, δεν ήσουν μια οντότητα ένας ξεχωριστός άνθρωπος, ήσουν ένας αριθμός.. το 1001 που περπατάει στην Ερμού, δεν είχες υπόσταση.. απ’ τη μια δεν χρειαζόταν να σκέπτεσαι άλλα απ’ την άλλη ήταν περίεργο.. Δεν είναι απλό.. όταν καταλαβαίνεις ότι δεν χρειάζεται να σκεφτείς και ότι βρήκες την ανωνυμία θέλεις τόσο πολύ να το διώξεις από πάνω σου να ξεχωρίσεις… αλλά εκείνες τις στιγμές είσαι μια μάζα σ’ ένα κοπάδι ανθρώπων πιο πολύ από κάθε άλλη φορά… Άδειες ψυχές, κενά βλέμματα και ανωνυμία, η πρέζα των συναισθηματικών...
Όσο και να προσπαθείς να το διώξεις δεν μπορείς όμως, το πιο εύκολο είναι να πεις αδιαφορώ αλλά όσο και να θέλω να πείσω τον εαυτό μου, δεν γίνεται… και αυτό είναι ακόμη πιο δύσκολο… Μπέρδεμα…
(Αναρχος Πριγκιπας)
* Stardust on you guys.... *
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου