Travellers...

(Ακου και το τραγούδι ενώ διαβαζεις...)

Ήταν απόγευμα, η πριγκίπισσα με το θλιμμένο χαμόγελο φάνηκε στην αυλή του κάστρου που ζούσε… Φορούσε ένα σκούρο βυσσινί φόρεμα και ένα μικρό λευκό σκυλάκι χοροπηδούσε χαρούμενο γύρω της. Ο ήλιος άρχιζε να δύει αλλά εκείνη δεν έδινε σημασία γύρω της.. Έμοιαζε το μυαλό της να ταξιδεύει αλλού, ευχόταν μέσα της να μπορούσε να φύγει μακριά απ’ ότι τη σταματούσε. Λίγο παραπέρα ένας άναρχος πρίγκιπας καθόταν και την παρακολουθούσε, ήταν ντυμένος διαφορετικά από την εποχή στην οποία βρισκόταν, αλλά αυτό (παράξενο αλήθεια) τον έκανε πιο αληθινό από οποιονδήποτε άλλο εκείνη τη στιγμή. Την έβρισκε όμορφη εδώ και μέρες (από την πρώτη στιγμή που την είδε) ήξερε ότι έχουν παρόμοια όνειρα και ότι ακόμη κι αν ήταν από διαφορετικούς κόσμους, μπορούσαν να καταλάβουν ο ένας τον άλλον. Σηκώθηκε όρθιος, εκείνη τη στιγμή η πριγκίπισσα γύρισε και κοίταξε το ηλιοβασίλεμα. Ο ουρανός ήταν πορτοκαλί, μοβ και ροζ και τα σύννεφα έμοιαζαν να έχουν πάρει φωτιά. Από τις λάμψεις στα μάτια της μπορούσες να καταλάβεις ότι ήθελε να τρέξει μακριά απ ’όλα όσα την έκρυβαν πίσω από σκιές… Ήθελε να πετάξει μακριά και αναρωτιόταν γιατί έμενε πίσω και δεν έσπαγε τα δεσμά που η ίδια είχε επιβάλλει στον εαυτό της. Ο πρίγκιπας την πλησίασε, στα χέρια του δεν κρατούσε τίποτα παρά μόνο σοφία και αγάπη για την πριγκίπισσα του. Δεν της μίλησε με λόγια αλλά με τα μάτια του. Εκείνη κατάλαβε. Της ζητούσε να τον ακολουθήσει και, να φύγουν μακριά. Χαμογέλασε, για πρώτη φορά χωρίς θλίψη στα μάτια της… Έτρεξε κοντά του γρήγορα, φοβούμενη μήπως εξαφανιστεί και έπιασε το απλωμένο χέρι του… Έφυγαν μαζί και άφησαν πίσω ότι τους βάραινε… Δεν τους ξαναείδε ποτέ κανείς, είμαι σίγουρη όμως ότι είναι χαρούμενοι και οι δύο έχοντας αφήσει πίσω τους ένα κόσμο που δεν τους ταίριαζε.