Σήμερα το πρωί μπήκα στο λεωφορείο με κατεύθυνση τη σχόλη μου… υποτίθεται ότι το τέρμα είναι Ζωγράφου. Όμως όχι… μας κατέβασαν άρον-άρον στη στάση Πανεπιστήμιο και έπρεπε να βρούμε εμείς τη λύση να φτάσουμε στο προορισμό μας… Όση ώρα περίμενα από το απέναντι πεζοδρόμιο πετάχτηκαν κροτίδες προς το μέρος μας ενώ από μακριά έφταναν συνθήματα, κατά της κυβέρνησης, που πλανιόνταν στον αέρα μαζί με τη μυρωδιά του προκείμενου ξεσηκωμού της Τέταρτης και Πέμπτης… Έμαθα σήμερα ότι απεργία σαν και την αυριανή δεν έχει ξαναγίνει στα 37 και πλέον χρόνια που έχουν κυλήσει από τη μεταπολίτευση… Είναι τυχαίο το ότι σχεδόν όλοι έχουν εναντιωθεί του νόμου που κάποιοι βολεμένοι ‘’πολιτικοί’’ είχαν το θράσος ακόμη και να προτείνουν (χωρίς να αναφέρω την οικονομική μας κατάσταση)? Υποσχόμενοι το πισωγύρισμα της χώρας που ζούμε στην οικονομική εποχή του ’60 και ελπίζοντας πως κάποια στιγμή στο (μακρινό) μέλλον τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα… Ποιο μέλλον???? Αυτό που δεν θα προλάβουμε να δούμε όσοι σπουδάζουμε τώρα γιατί θα εξαφανιστούμε σε ξένες χώρες ψάχνοντας τις χαμένες μας ελπίδες??? Ελπίδες που στοιβάζονται η μια πάνω στην άλλη σαν τα βουνά από σακούλες σκουπιδιών που καταφέρνουν να κάνουν ένα απλό περίπατο μια μόνιμα βρομερή μυρωδιά??? Ίδια με αυτή της σαπίλας που κυριαρχεί στο πολιτικό χώρο! Σήμερα βγήκα με τους ανθρώπους που αγαπώ και σέβομαι, τους φίλους μου, βόλτα… Μιλήσαμε για την κατάσταση της χώρα μας.. Κατάλαβα ότι οι αγανακτισμένοι δεν είναι στο Σύνταγμα… είναι παντού… γύρω μας… και ψάχνουν λύσεις και απαντήσεις στα προβλήματα της χώρας αφού οι αρμόδιοι για αυτή τη δουλειά απλά δείχνουν σαν να μην νοιάζονται ιδιαίτερα… (για να μην χρησιμοποιήσω άσχημη γλώσσα)
Σήμερα το πρωί κοντεύοντας, μετά από αρκετή ταλαιπωρία, να φτάσω στη Σχολή μου άκουσα μια γιαγιά να λέει με παράπονο, σχεδόν βουρκωμένη, σε ένα κύριο δίπλα της…
- ‘’Στεναχωριέμαι γιατί τα παιδιά μας φεύγουν..’’
- ‘’Έχει αδειάσει η Αθήνα.’’
- ‘’Η καρδιά μας έχει αδειάσει προ πολλού.’’
εLLε
